Terug naar boven
Met een huurprijs van 1342,43 euro (inclusief servicekosten, red.) valt de woning van Mylène in de vrije sector. Daardoor kan de Huurcommissie niets voor haar doen behalve het constateren van de gebreken en het advies om naar de rechter te stappen. “Helaas hebben we geen recht op juridische hulp en is het voor ons financieel geen optie dit zelf te bekostigen, ook omdat het traject lang en onzeker is. Ik denk dat de verhuurder zich hiervan bewust is en weet dat we het toch niet zullen doorzetten. Datzelfde geldt voor de 125 euro aan servicekosten die ik elke maand betaal, terwijl er geen enkele service wordt geleverd. Ook hier kan ik op dit moment niets aan veranderen.”
Mylène verwacht dat de Wet betaalbare huur u[AC1] itkomst kan bieden in situaties zoals de hare. “Met de nieuwe regels kan de Huurcommissie naast mensen met een sociale huurwoning, óók huurders in de middenhuur beschermen. In mijn geval komt het aantal punten in het woningwaarderingsstelsel uit op 170, wat leidt tot een maximale kale huur van ongeveer 930 euro. Daarmee valt mijn woning dus onder de middenhuur.”
De nieuwe wet stelt gemeenten en huurcommissies in staat om verhuurders aan de regels te houden en hierop te handhaven. Zo gaan gemeenten toezicht houden en kunnen zij ingrijpen bij verhuurders die oneerlijke huurprijzen rekenen. Bijvoorbeeld door de verhuurvergunning in te trekken of een boete te geven. De Wet betaalbare huur is een goede aanvulling op de Wet goed verhuurderschap die verhuurders duidelijkheid geeft over hun verplichtingen, onder andere op het gebied van onderhoud. Mylène: “Ik hoop dat de nieuwe wet ervoor gaat zorgen dat de kloof tussen sociale- en vrije huursector kleiner wordt en er meer mogelijkheden komen dan enkel de gang naar de rechter.”
De achternaam van Mylène is bij de redactie bekend.
Mylène vertelt haar verhaal kalm en relativeert de situatie met de wetenschap dat het nog veel erger kan, maar de jarenlange frustratie is groot. “Het lukt gewoon niet om de huisbaas in actie te laten komen, terwijl de problemen in huis steeds groter worden. Alle communicatie verloopt ook nog eens via een vastgoedbeheerbedrijf dat telefonisch slecht bereikbaar is. Soms krijg ik wel reactie per mail, maar dat kan gerust enkele weken duren. En als er al monteurs komen kijken dan beloven ze later terug te komen, maar vervolgens zie je ze nooit meer. Dit patroon herhaalt zich al jaren. Het lijkt erop dat ze alles bewust uitstellen en doen alsof ze mijn situatie voor het eerst horen, ook al woon ik er al tien jaar.”
Huurders van woningen met dezelfde huurbaas als Mylène lopen tegen dezelfde problemen aan. “Bij een buurman spoelde de inhoud van het riool zijn hele huis in, maar het vastgoedbeheerbedrijf was niet te bereiken. Uiteindelijk heeft hij zelf schoongemaakt en een loodgieter geregeld. Toen er weken later wel contact was met het vastgoedbedrijf, werd hem verweten dat hij dit zelf had geregeld en kreeg hij geen vergoeding van de kosten. Maar wat had hij dan moeten doen, in de viezigheid blijven zitten?”
Op dit moment vormt het vocht het grootste probleem. “Door meerdere lekkages aan het dak en een ernstige lekkage in een belangrijke leiding, groeit er zwarte schimmel op de muren,” vertelt Mylène. “De lekkende leiding bevindt zich in de muur tussen de badkamer en de keuken, waarin ook de elektriciteitsaansluitingen voor de apparatuur in de keuken zitten. Deze muur is altijd nat, overigens net als de muur in onze slaapkamer. Door het vocht slaan de stoppen regelmatig door en is het al eens voorgekomen dat we moesten kiezen tussen douchen of het gebruik van keukenapparatuur.”
Ook in de studeerkamer zijn schimmelplekken ontstaan. “Dat komt door de lekkages op het dak, maar ook doordat er te weinig ventilatiemogelijkheden zijn bij de trap naar het dakterras en het grote raam in de studeerkamer. In de winter is het daar net zo koud als buiten, en in de zomer is het er snikheet. Als we er boeken neerzetten zijn die binnen een paar weken beschimmeld. Ik maak me zorgen over onze gezondheid, een van de kinderen heeft astma en hoest enorm veel. Bovendien is het onveilig; het water komt op plekken met stopcontacten, waardoor kortsluiting en andere problemen kunnen ontstaan.”
Tien jaar geleden trok Mylène (31 jaar) samen met haar zusje in een spiksplinternieuw appartement in de Utrechtse binnenstad. Ze waren de eerste bewoners. “Inmiddels is mijn zusje verhuisd en na verschillende huisgenootjes woon ik hier nu samen met mijn partner. Ook logeren zijn twee kinderen hier regelmatig,” vertelt ze. Hoewel ze blij is met de centrale locatie en het rustige hofje waaraan het appartement ligt, is het huis zelf er beroerd aan toe. Dat begon al bij de oplevering van de woning, waarbij onder andere de installatie van de gasleiding niet goed was en er geen aansluiting was op het riool. Ook ontbrak de afzuigkap en heeft Mylène een deel van de ventilatie zelf nog moeten aanleggen.
Met een huurprijs van 1342,43 euro (inclusief servicekosten, red.) valt de woning van Mylène in de vrije sector. Daardoor kan de Huurcommissie niets voor haar doen behalve het constateren van de gebreken en het advies om naar de rechter te stappen. “Helaas hebben we geen recht op juridische hulp en is het voor ons financieel geen optie dit zelf te bekostigen, ook omdat het traject lang en onzeker is. Ik denk dat de verhuurder zich hiervan bewust is en weet dat we het toch niet zullen doorzetten. Datzelfde geldt voor de 125 euro aan servicekosten die ik elke maand betaal, terwijl er geen enkele service wordt geleverd. Ook hier kan ik op dit moment niets aan veranderen.”
Mylène verwacht dat de Wet betaalbare huur u[AC1] itkomst kan bieden in situaties zoals de hare. “Met de nieuwe regels kan de Huurcommissie naast mensen met een sociale huurwoning, óók huurders in de middenhuur beschermen. In mijn geval komt het aantal punten in het woningwaarderingsstelsel uit op 170, wat leidt tot een maximale kale huur van ongeveer 930 euro. Daarmee valt mijn woning dus onder de middenhuur.”
De nieuwe wet stelt gemeenten en huurcommissies in staat om verhuurders aan de regels te houden en hierop te handhaven. Zo gaan gemeenten toezicht houden en kunnen zij ingrijpen bij verhuurders die oneerlijke huurprijzen rekenen. Bijvoorbeeld door de verhuurvergunning in te trekken of een boete te geven. De Wet betaalbare huur is een goede aanvulling op de Wet goed verhuurderschap die verhuurders duidelijkheid geeft over hun verplichtingen, onder andere op het gebied van onderhoud. Mylène: “Ik hoop dat de nieuwe wet ervoor gaat zorgen dat de kloof tussen sociale- en vrije huursector kleiner wordt en er meer mogelijkheden komen dan enkel de gang naar de rechter.”
De achternaam van Mylène is bij de redactie bekend.
Mylène vertelt haar verhaal kalm en relativeert de situatie met de wetenschap dat het nog veel erger kan, maar de jarenlange frustratie is groot. “Het lukt gewoon niet om de huisbaas in actie te laten komen, terwijl de problemen in huis steeds groter worden. Alle communicatie verloopt ook nog eens via een vastgoedbeheerbedrijf dat telefonisch slecht bereikbaar is. Soms krijg ik wel reactie per mail, maar dat kan gerust enkele weken duren. En als er al monteurs komen kijken dan beloven ze later terug te komen, maar vervolgens zie je ze nooit meer. Dit patroon herhaalt zich al jaren. Het lijkt erop dat ze alles bewust uitstellen en doen alsof ze mijn situatie voor het eerst horen, ook al woon ik er al tien jaar.”
Huurders van woningen met dezelfde huurbaas als Mylène lopen tegen dezelfde problemen aan. “Bij een buurman spoelde de inhoud van het riool zijn hele huis in, maar het vastgoedbeheerbedrijf was niet te bereiken. Uiteindelijk heeft hij zelf schoongemaakt en een loodgieter geregeld. Toen er weken later wel contact was met het vastgoedbedrijf, werd hem verweten dat hij dit zelf had geregeld en kreeg hij geen vergoeding van de kosten. Maar wat had hij dan moeten doen, in de viezigheid blijven zitten?”
Op dit moment vormt het vocht het grootste probleem. “Door meerdere lekkages aan het dak en een ernstige lekkage in een belangrijke leiding, groeit er zwarte schimmel op de muren,” vertelt Mylène. “De lekkende leiding bevindt zich in de muur tussen de badkamer en de keuken, waarin ook de elektriciteitsaansluitingen voor de apparatuur in de keuken zitten. Deze muur is altijd nat, overigens net als de muur in onze slaapkamer. Door het vocht slaan de stoppen regelmatig door en is het al eens voorgekomen dat we moesten kiezen tussen douchen of het gebruik van keukenapparatuur.”
Ook in de studeerkamer zijn schimmelplekken ontstaan. “Dat komt door de lekkages op het dak, maar ook doordat er te weinig ventilatiemogelijkheden zijn bij de trap naar het dakterras en het grote raam in de studeerkamer. In de winter is het daar net zo koud als buiten, en in de zomer is het er snikheet. Als we er boeken neerzetten zijn die binnen een paar weken beschimmeld. Ik maak me zorgen over onze gezondheid, een van de kinderen heeft astma en hoest enorm veel. Bovendien is het onveilig; het water komt op plekken met stopcontacten, waardoor kortsluiting en andere problemen kunnen ontstaan.”
Tien jaar geleden trok Mylène (31 jaar) samen met haar zusje in een spiksplinternieuw appartement in de Utrechtse binnenstad. Ze waren de eerste bewoners. “Inmiddels is mijn zusje verhuisd en na verschillende huisgenootjes woon ik hier nu samen met mijn partner. Ook logeren zijn twee kinderen hier regelmatig,” vertelt ze. Hoewel ze blij is met de centrale locatie en het rustige hofje waaraan het appartement ligt, is het huis zelf er beroerd aan toe. Dat begon al bij de oplevering van de woning, waarbij onder andere de installatie van de gasleiding niet goed was en er geen aansluiting was op het riool. Ook ontbrak de afzuigkap en heeft Mylène een deel van de ventilatie zelf nog moeten aanleggen.
